ZIEKENHUISSPECIAL

ZIEKENHUISSPECIAL
Dus... De dokter, Willem-Jan, en Remco hadden geregeld dat we met de crew health naar een ziekenhuis mochten. Eerst een stuk lopen, en het was de bedoeling dat wij onze dagrugzakken leeg meenamen zodat we op de terugweg nog schoolspullen mee konden nemen. In het ziekenhuis krijgen we eerst een gesprek met de directeur. Waarom willen jullie dit? Waarom hier, waarom Indonesië? Maar toen we de naam kobus-foundation lieten vallen (iets van de pater waar wij verbleven) deed hij niet meer zo moeilijk en wilde elke vraag wel beantwoorden. We waren trouwens maar een groepje van 5 en hadden gezegd dat we hier waren als ''health-studenten'' daarom had ieder van ons een schrift en een pen om aantekeningen te maken.

Ik zal een beetje proberen uit te leggen hoe de ziekenhuizen in Indonesië in elkaar zitten. Ten eerste ze hebben geen 112-systeem. Als jij op een paar dagen van het ziekenhuis rijden af zit dan heb je pech(tenminste als er meteen hulp nodig is). Soms, als de politie in de buurt is, willen die je nog wel eens naar het ziekenhuis brengen, maar alleen als het heel ernstig is. Er zijn wel ambulances maar die zijn alleen voor transport van het ene naar het andere ziekenhuis.
Je heb 4 verschillende ziekenhuis types:
Type A: Alle specialiteiten en alle benodigdheden die er nodig zijn.
Dit soort ziekenhuizen staan in bijv. Jakarta, de hoofdstad
van Indonesië
Type B: Dit type ziekenhuis heeft net wat minder faciliteiten maar in
principe wel alle specialiteiten(zoals kaakchirurgie, fysio,
kraamafdeling enz...). Dit ziekenhuis zou je in Pontianak
kunnen verwachten.
Type C: Dit was het ziekenhuis in Sintang. Deze ziekenhuizen vind je
in de grotere districten. Het heeft minder specialiteiten, in
Sintang hebben ze er 12. Er is ook minder apparatuur
aanwezig. Ik heb mij laten vertellen dat er in het ziekenhuis
maar 19 dokters zijn.
Type D: Dit is een low-budget ziekenhuis. Alle ziekenhuizen zijn
vanuit de overheid, maar er gaat niet superveel geld naar
toe. Type D vind je in de kleinere districten en is ook vaak
een militair ziekenhuis.

Je hebt ook kleinere huisarts posten, voor in de dorpen die heel ver weg liggen. Je komt het ziekenhuis alleen in als je gek bent (iets mentaals dus) of als je een doorverwijzing van de huisarts heb.

Het ziekenhuis in Sintang wordt gebruikt door ongeveer 400.000 mensen waarvan meer dan de helft op een dag rijden woont.

Er zijn verzekeringen vanuit de overheid, inkomensafhankelijk, maar wil je echt zeker zijn van een plek in een ziekenhuis, moet je bijbetalen. En daar heb je drie verschillende klassen in, waar ook een duidelijk verschil inzit. De 3de klas is de laagste klasse. Je zit er dicht op elkaar, misschien wel met 6 mensen op een kamer van 4 of 5 vierkante meter, terwijl je in de 2de klas met 2 mensen op eenzelfde kamer ligt en je een gordijn om je heen kan zetten (privacy) en een toilet op de kamer hebben. De 1ste klas is helemaal luxe. 2 kamers, een voor de zieke en een voor de familie van de zieke. En een eigen badkamer.

We hebben een rondleiding gekregen van een (klein beetje)engels sprekende dokter die ons overal binnen liet. Zoals het lijkenhuis(nou dat hoefde we absoluut niet te zien), of de babykamer, waar de vrouwen van de babys trots naar ons toekwamen en met ons op de foto wilde. De intensive care (snappen de mensen daar dan niet dat het beter is voor de algehele gezondheid(die van ons en vooral die van de mensen die daar liggen) en de operatie kamer(waar gelukkig geen operatie bezig was).

Al klinkt het op sommige punten best wel heftig, het ziekenhuis zag er beter uit dan dat ik had verwacht (wat waarschijnlijk meer over mij zegt dan over dat ziekenhuis...).