DAG 8
Door: Janna Verdonk
Blijf op de hoogte en volg Janna
11 Augustus 2014 | Nederland, Rheden
wat ben ik toch weer slecht in het bijhouden van dit idee... Hoe dan ook, ik zorg ervoor dat je alle 21 dagen te lezen krijgt!
DAG 8
Voor deze dag begint m'n dagboek zo: ''Ze zeggen dat je kan hallucineren van de malaria pil... Houd dat ook rare dromen in? Want die heb ik...''
Maar goed. Op het programma van vandaag: een school bezoeken, waar ook een Engelse club is waar wij via facebook al van te voren contact mee hebben gehad. Dus wij daar met bijna de hele groep naar toe lopen (nog niet iedereen was beter en er waren een paar nieuwe zieken... Dus de dokter bleef met 3 of 4 mensen in het Longhouse...) in de zon. Jezus, wat is die zon heet! Maar we mogen meteen doorlopen, door de poort van de school. Daar zien we ongeveer 500 of 600 kinderen van een niet te schatten leeftijd(waarschijnlijk zo rond onze leeftijd aangezien het een middelbare school is...) in de zon staan op wat later zal blijken de sportvelden zijn... Daarvoor staan palmbladen als versiering met een bamboestok ingewikkeld in rood-wit-blauw die Remco door mocht slaan met een mes, maar niet voordat er meisjes van de school in traditionele kleding een traditionele dans deden.
Daarna kregen wij een drankje mee die we niet mochten drinken van de leraren. Wij mochten tussen de Indonesische studenten van de Engelse club zitten, in de schaduw. Ik werd meteen geroepen door een jongen die mij blijkbaar herkende (eerlijkheid bied te gezegen dat ik hem niet herkende) en heb hem heel blij begroet en daarna bijna niks meer uit zijn mond horen komen(niet gemeen bedoeld, ik heb ook niet veel gevraagd...)...
Al die kinderen die daar stonden in de zon(en hun leraren samen met onze leraren in de schaduw) stonden er (en zaten(die leraren)) er niet voor niks op hun vrije(?) zaterdag. Nee, ze hebben voor ons hun volkslied gezongen. Nou dat is wat! Een heel plein met heel veel kinderen die hun volkslied zingen! Deze dag was sowieso een en al indruk! Maar daarna mochten wij ons volkslied zingen. Zonder muziek, zonder minstens 700 mensen en met Remco, die het volkslied te hoog inzet en vervolgens zo hard fout zingt dat wij in een zenuwachtig gegiechel losbarsten en het 6de couplet(Remco had geprobeerd! ons die te leren...) maar hebben over geslagen. Toch kregen we een luid applaus. De meisjes in de traditionele kleding hebben nog twee traditionele dansen uitgevoerd en toen was het onze beurt. In plaats van het (niet zo goed) ingestudeerde dansje van global, one billion rising, hebben wij ingezet op hoofd-schouders-knie-en-teen en de kabouterdans. De afspraak die mijn hoek niet gehoord heeft, dat we 2x hoofd-schouders en daarna 2x de kabouterdans doen, mislukte(door mijn hoek (ik dus ook)).
Wat wel mooi was, om met z'n allen, die 700 mensen en onze groep, We Are The World te zingen... En daarna ook nog met de studenten van de Engelse Club en onze groep Heal The World van Michael Jackson zingen. Gewoon een heel gaaf gevoel omdat je dat met zo veel mensen doet(en het dus niet uitmaakt dat je klinkt als een verkouden kraai). De Engelse club had een programma voor ons voorbereid, wat inhield dat we naar een enorme steen gingen, waar een pad was met 12 beelden van Jezus en hoe hij dood is gegaan. Je kwam uiteindelijk uit bij een Mariagrot. Maar de bedoeling was om samen vuilnis te ruimen in het pad dat daar was langs de dood van Jezus. Onderweg is mij uitgelegd dat er een legende achter de steen schuilgaat, en dat ze daar geloven dat het de grootste steen van de wereld is en dat die nog steeds groeit. Ook heb ik Merry en Lena ontdekt, 2 meisjes met wie ik ook contact had via facebook, en heb met hen nog een hele tijd lopen kletsen. We moesten trouwens een uur rijden om bij die steen te komen, en we zijn er heen gebracht met politietrucks. Het eerste wat we moesten doen toen we uitstapten was met de politiemannen op de foto (de blanken dan hé).
We zijn met dezelfde politietrucks terug gebracht naar de school waar we samen en tegen hen hebben gesport. Het eerste was een touwtrekwedstrijd tegen 7 ietsie dikkere Indonesische meiden tegen zeven dames van onze groep (bedenk wel dat zij konden kiezen uit een groep van ongeveer 700 studenten en wij uit 18 en dat zij gewend zijn aan het klimaat terwijl wij te horen kregen dat we voorzichtig aan moesten doen want in de vorige groep waren mensen flauwgevallen en dat zij het programma hebben voorbereid terwijl wij totaal verrast werden) 3x en wie dan wint. De eerste keer lagen wij binnen een paar seconden. De tweede keer hebben zij het touw losgelaten waardoor wij wonnen. De derde keer hebben zij helemaal gewonnen. Daarna zijn er wedstrijdjes gehouden op van de skilatten. Eerst meisjes daarna jongens. Onze meisjes deden het niet verkeerd, maar toch waren de Indonesische meisjes beter. Onze jongens was erg grappig om naar te kijken. De Indonesische jongens hebben zelfs slingerend gewonnen dat onze jongens net halverwege waren... Maar het was leuk om naar te kijken!!!
De teams voor de sporten daarna zijn gemengd, zodat het iets eerlijker werd. Ik deed mee met basketbal en daar scoorde ik een paar keer(had ik toch nog iets aan mijn korfbalmoves!) en ook Roef en Nout scoorden wat toch wel wat applaus en positieve aandacht naar onze kant op (tja... als er iets goed werkt voor je ego is dat naar een land waar ze geen blanken zijn gewend want daar blijven ze fotos van je nemen!!!)
Op gegeven moment moesten we stoppen van de leraren om even wat te drinken(weg uit de zon) en ik werd meteen weer meegevraagd om te dansen, en daarna om fotos te nemen... Pfff... Klink ik heel ijdel als ik zeg dat ik behoorlijk klaar was met fotos nemen met vreemde mensen? Zo ja, dan zeg ik dat alsnog! Ik was er best wel klaar mee, dus ben ik weer mee gaan doen met het basketballen.
Na een afscheindswoordje van de directeur van de school en van Remco (die toch wel een beetje emotioneel werd) zijn we weer terug gegaan naar het huis van de pater. We kregen te horen dat het dorpje Ensaid Pajang waar we 5 dagen naar toe zouden gaan zonder water zat, waardoor we daar niet 5 dagen naar toe konden gaan. Dus gingen de leraren met Koes en de reisleider in overleg over een nieuw programma. Na het eten zijn we bij elkaar gaan zitten en hebben zij het nieuwe, best wel leuke programma vertelt... Daarna hadden ze nog een verassing... Er was namelijk post aangekomen... (eigenlijk hadden ze die gewoon zelf meegenomen maar goed.) Een kaartje van thuis! Van die Hollandse tegeltjes achtige delfstblauwe kaartjes (die, als er werkelijk post vanuit Nederland zou zijn gekomen, noooooooooooit was uitgekozen door mijn moeder, vader en broertje en zusje) vol met positieve steun en groetjes en kusjes en knuffels van thuis! Dus veel mensen met gelukkige tranen... Maar het was nog niet afgelopen, want de schone was was ook binnen!!! Ik moest 14.700 roepia betalen, wat net wat minder dan een euro is (15.000=1euro), en ik had gewoon al mijn eigen kleren in een zak en niks extra's wat bij sommigen wel het geval was. Dacht je dat het niet beter kon? Wel dus. Tijdens een van de gesprekken met de Indonesische studenten heeft iemand laten vallen dat hij/zij brood mist, dus kwamen zij aanzetten met 3 dozen vol met brownieachtigen, taartjes, cakejes, broosjes en ik weet niet wat allemaal nog meer! (we hebben er 2 dagen over gedaan om dat met z'n 28 op te krijgen) Nou toen kon de dag niet meer stuk! Ik heb nog een hele tijd gezellig gekletst met de Indonesische studenten en ben toen gaan douchen(beetje laat maar oke), jeweetwel dat emmertje water over je heen! Maar wat een fijn gevoel om helemaal schoon in een schone pyjama in bed te stappen(wetende dat je de hele nacht zou liggen zweten en dat je dan weer iets minder schoon wakker word, maar toch, fijn gevoel! Ik wilde alleen nog een dagboekfragmentje met jullie delen. Ik heb namelijk nadat we de brieven hadden gekregen in mijn dagboek een berichtje naar papa en mama en loes en luuk en naar de hele groep gestuurd. Hier is die naar de hele groep:
''-Lieve groep,
Niet dat jullie dit ooit lezen of zien ofzo, toch superbedankt voor alles wat we tot nu toe allemaal samen hebben meegemaakt! Ik heb gesprekken die mij verbazen met mensen die ik op school nooit zou aanspreken, gewoon omdat jullie in een ander netwerk zitten ofzoiets. Het is fijn om te weten dat iedereen voor elkaar wil zorgen en ik weet zeker dat ik als ouwe oma dit verhaal aan mijn toekopmstige kleinkinderen ga vertellen totdat ze het te vaak hebben gehoord of als lerares zoals jullie vrolijk voorstellen(en wat al een tijdje mijn plan is) aan de kinderen uit een toekomstige klas en vertellen hoe de dat was aan de andere kant van de wereld!
Bedankt!
Liefs, Janna-''
WORDT VERVOLGD...
DAG 8
Voor deze dag begint m'n dagboek zo: ''Ze zeggen dat je kan hallucineren van de malaria pil... Houd dat ook rare dromen in? Want die heb ik...''
Maar goed. Op het programma van vandaag: een school bezoeken, waar ook een Engelse club is waar wij via facebook al van te voren contact mee hebben gehad. Dus wij daar met bijna de hele groep naar toe lopen (nog niet iedereen was beter en er waren een paar nieuwe zieken... Dus de dokter bleef met 3 of 4 mensen in het Longhouse...) in de zon. Jezus, wat is die zon heet! Maar we mogen meteen doorlopen, door de poort van de school. Daar zien we ongeveer 500 of 600 kinderen van een niet te schatten leeftijd(waarschijnlijk zo rond onze leeftijd aangezien het een middelbare school is...) in de zon staan op wat later zal blijken de sportvelden zijn... Daarvoor staan palmbladen als versiering met een bamboestok ingewikkeld in rood-wit-blauw die Remco door mocht slaan met een mes, maar niet voordat er meisjes van de school in traditionele kleding een traditionele dans deden.
Daarna kregen wij een drankje mee die we niet mochten drinken van de leraren. Wij mochten tussen de Indonesische studenten van de Engelse club zitten, in de schaduw. Ik werd meteen geroepen door een jongen die mij blijkbaar herkende (eerlijkheid bied te gezegen dat ik hem niet herkende) en heb hem heel blij begroet en daarna bijna niks meer uit zijn mond horen komen(niet gemeen bedoeld, ik heb ook niet veel gevraagd...)...
Al die kinderen die daar stonden in de zon(en hun leraren samen met onze leraren in de schaduw) stonden er (en zaten(die leraren)) er niet voor niks op hun vrije(?) zaterdag. Nee, ze hebben voor ons hun volkslied gezongen. Nou dat is wat! Een heel plein met heel veel kinderen die hun volkslied zingen! Deze dag was sowieso een en al indruk! Maar daarna mochten wij ons volkslied zingen. Zonder muziek, zonder minstens 700 mensen en met Remco, die het volkslied te hoog inzet en vervolgens zo hard fout zingt dat wij in een zenuwachtig gegiechel losbarsten en het 6de couplet(Remco had geprobeerd! ons die te leren...) maar hebben over geslagen. Toch kregen we een luid applaus. De meisjes in de traditionele kleding hebben nog twee traditionele dansen uitgevoerd en toen was het onze beurt. In plaats van het (niet zo goed) ingestudeerde dansje van global, one billion rising, hebben wij ingezet op hoofd-schouders-knie-en-teen en de kabouterdans. De afspraak die mijn hoek niet gehoord heeft, dat we 2x hoofd-schouders en daarna 2x de kabouterdans doen, mislukte(door mijn hoek (ik dus ook)).
Wat wel mooi was, om met z'n allen, die 700 mensen en onze groep, We Are The World te zingen... En daarna ook nog met de studenten van de Engelse Club en onze groep Heal The World van Michael Jackson zingen. Gewoon een heel gaaf gevoel omdat je dat met zo veel mensen doet(en het dus niet uitmaakt dat je klinkt als een verkouden kraai). De Engelse club had een programma voor ons voorbereid, wat inhield dat we naar een enorme steen gingen, waar een pad was met 12 beelden van Jezus en hoe hij dood is gegaan. Je kwam uiteindelijk uit bij een Mariagrot. Maar de bedoeling was om samen vuilnis te ruimen in het pad dat daar was langs de dood van Jezus. Onderweg is mij uitgelegd dat er een legende achter de steen schuilgaat, en dat ze daar geloven dat het de grootste steen van de wereld is en dat die nog steeds groeit. Ook heb ik Merry en Lena ontdekt, 2 meisjes met wie ik ook contact had via facebook, en heb met hen nog een hele tijd lopen kletsen. We moesten trouwens een uur rijden om bij die steen te komen, en we zijn er heen gebracht met politietrucks. Het eerste wat we moesten doen toen we uitstapten was met de politiemannen op de foto (de blanken dan hé).
We zijn met dezelfde politietrucks terug gebracht naar de school waar we samen en tegen hen hebben gesport. Het eerste was een touwtrekwedstrijd tegen 7 ietsie dikkere Indonesische meiden tegen zeven dames van onze groep (bedenk wel dat zij konden kiezen uit een groep van ongeveer 700 studenten en wij uit 18 en dat zij gewend zijn aan het klimaat terwijl wij te horen kregen dat we voorzichtig aan moesten doen want in de vorige groep waren mensen flauwgevallen en dat zij het programma hebben voorbereid terwijl wij totaal verrast werden) 3x en wie dan wint. De eerste keer lagen wij binnen een paar seconden. De tweede keer hebben zij het touw losgelaten waardoor wij wonnen. De derde keer hebben zij helemaal gewonnen. Daarna zijn er wedstrijdjes gehouden op van de skilatten. Eerst meisjes daarna jongens. Onze meisjes deden het niet verkeerd, maar toch waren de Indonesische meisjes beter. Onze jongens was erg grappig om naar te kijken. De Indonesische jongens hebben zelfs slingerend gewonnen dat onze jongens net halverwege waren... Maar het was leuk om naar te kijken!!!
De teams voor de sporten daarna zijn gemengd, zodat het iets eerlijker werd. Ik deed mee met basketbal en daar scoorde ik een paar keer(had ik toch nog iets aan mijn korfbalmoves!) en ook Roef en Nout scoorden wat toch wel wat applaus en positieve aandacht naar onze kant op (tja... als er iets goed werkt voor je ego is dat naar een land waar ze geen blanken zijn gewend want daar blijven ze fotos van je nemen!!!)
Op gegeven moment moesten we stoppen van de leraren om even wat te drinken(weg uit de zon) en ik werd meteen weer meegevraagd om te dansen, en daarna om fotos te nemen... Pfff... Klink ik heel ijdel als ik zeg dat ik behoorlijk klaar was met fotos nemen met vreemde mensen? Zo ja, dan zeg ik dat alsnog! Ik was er best wel klaar mee, dus ben ik weer mee gaan doen met het basketballen.
Na een afscheindswoordje van de directeur van de school en van Remco (die toch wel een beetje emotioneel werd) zijn we weer terug gegaan naar het huis van de pater. We kregen te horen dat het dorpje Ensaid Pajang waar we 5 dagen naar toe zouden gaan zonder water zat, waardoor we daar niet 5 dagen naar toe konden gaan. Dus gingen de leraren met Koes en de reisleider in overleg over een nieuw programma. Na het eten zijn we bij elkaar gaan zitten en hebben zij het nieuwe, best wel leuke programma vertelt... Daarna hadden ze nog een verassing... Er was namelijk post aangekomen... (eigenlijk hadden ze die gewoon zelf meegenomen maar goed.) Een kaartje van thuis! Van die Hollandse tegeltjes achtige delfstblauwe kaartjes (die, als er werkelijk post vanuit Nederland zou zijn gekomen, noooooooooooit was uitgekozen door mijn moeder, vader en broertje en zusje) vol met positieve steun en groetjes en kusjes en knuffels van thuis! Dus veel mensen met gelukkige tranen... Maar het was nog niet afgelopen, want de schone was was ook binnen!!! Ik moest 14.700 roepia betalen, wat net wat minder dan een euro is (15.000=1euro), en ik had gewoon al mijn eigen kleren in een zak en niks extra's wat bij sommigen wel het geval was. Dacht je dat het niet beter kon? Wel dus. Tijdens een van de gesprekken met de Indonesische studenten heeft iemand laten vallen dat hij/zij brood mist, dus kwamen zij aanzetten met 3 dozen vol met brownieachtigen, taartjes, cakejes, broosjes en ik weet niet wat allemaal nog meer! (we hebben er 2 dagen over gedaan om dat met z'n 28 op te krijgen) Nou toen kon de dag niet meer stuk! Ik heb nog een hele tijd gezellig gekletst met de Indonesische studenten en ben toen gaan douchen(beetje laat maar oke), jeweetwel dat emmertje water over je heen! Maar wat een fijn gevoel om helemaal schoon in een schone pyjama in bed te stappen(wetende dat je de hele nacht zou liggen zweten en dat je dan weer iets minder schoon wakker word, maar toch, fijn gevoel! Ik wilde alleen nog een dagboekfragmentje met jullie delen. Ik heb namelijk nadat we de brieven hadden gekregen in mijn dagboek een berichtje naar papa en mama en loes en luuk en naar de hele groep gestuurd. Hier is die naar de hele groep:
''-Lieve groep,
Niet dat jullie dit ooit lezen of zien ofzo, toch superbedankt voor alles wat we tot nu toe allemaal samen hebben meegemaakt! Ik heb gesprekken die mij verbazen met mensen die ik op school nooit zou aanspreken, gewoon omdat jullie in een ander netwerk zitten ofzoiets. Het is fijn om te weten dat iedereen voor elkaar wil zorgen en ik weet zeker dat ik als ouwe oma dit verhaal aan mijn toekopmstige kleinkinderen ga vertellen totdat ze het te vaak hebben gehoord of als lerares zoals jullie vrolijk voorstellen(en wat al een tijdje mijn plan is) aan de kinderen uit een toekomstige klas en vertellen hoe de dat was aan de andere kant van de wereld!
Bedankt!
Liefs, Janna-''
WORDT VERVOLGD...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
