DAG 3&4
Door: Janna Verdonk
Blijf op de hoogte en volg Janna
06 Augustus 2014 | Nederland, Rheden
DAG 3
we hadden ontbijt iets verder op, in een huisje van een boer. Op de school zelf kon natuurlijk niet want de kinderen moesten daar naar school. In de groepen die we de vorige avond hadden gemaakt (slang, orang oetan, tijger en gekko, mijn groep) gingen we de boer helpen. Iedere groep kreeg pinda's om te planten en of maïs of sperziebonen of iets wat ik niet meer heb onthouden en wij kregen een soort spinazie. We kregen van de boer te horen (wel vertaald, want de boer sprak geen Engels/Nederlands) dat de gaten absoluut niet te diep mocht, want dat kon de groei negatief beïnvloeden...
Het huisje van de boer en zijn land lag tussen de bomen, eigenlijk in het bos(SHADUWW). Er waren een heleboel spinnen in verschillende maten(en meisjes(ook jongens) die goed waren in zo'n lief spinnetje een gehoorbeschadiging toe te brengen) en een heleboel mooie vlinders, net een vlindertuin! Maar deze mooie vlinders gaan absoluut niet op de foto...
Ook hebben we bomen geplant in groepen van drie. Als je je email adres opgeeft word de groei van jouw boompje naar je toe gestuurd
Later, na de lunch, zijn we naar de rivier in het dorp gegaan, of eigenlijk net buiten het dorp, waar we door middel het tellen van de waterdieren konden vertellen of het schoon water was of niet. Er was door ons ook een watertest meegenomen en uit beide tests bleek ''gemiddeld'', maar dat was buiten het dorp. Terwijl crew nature doorging met het water testen liep de rest van ons al terug naar het huis van de boer, waar we een beetje vrije tijd hadden. Maar er waren vanuit het dorp kinderen ons gevolgd die, toen wij ons omdraaiden in het riviertje sprongen en aan grote bladeren gingen zwaaien. Ook zijn we ergens midden in het dorp gestopt(smalle paden, veel kinderen) om random in de maneschijn met bijbehorende bewegingen gezongen/bewogen. En om foto's met kinderen re nemen die de hele tijd achter ons aan liepen. DAGBOEKFRAGMENT: ''daarna kwamen ze de hele tijd achter ons aan terwijl ze baibai zeiden (waarom zou je baibai zeggen als je toch niet weggaat?)'' en ''de gesprekken gaan nu over Oreo, friet en douchen''. Tja, die hadden we dus slecht/niet (die douche). Het was eigenlijk een emmertje smerig water over jezelf heen gooien... Daar leek het huis van De Tara, onze eerste slaap lokatie, een hele luxe bij!
Maar goed, we hadden die dag nog meer op het programma! Koken met de lokale bevolking bijvoorbeeld! Weer in de vier groepen hebben we bij lokale vrouwen gekookt (zij kookten, wij keken toe en konden af en toe iets aangeven of roeren). Een van de vrouwen vertelde, vertaald door Monti, een van de Indonesische studenten, dat ze hier absoluut niet met moderne apparatuur koken, omdat dat de smaak zou verpesten, dus hadden ze een pan op een paar bakstenen met daaronder een vuurtje aangemaakt door afvalplastic... Want dat is hun vuilverbranding, ze gebruiken het afvalplastic of als compost(de as) of om hun vuurtje mee aan te steken. Het hele dorp(de kinderen van het dorp) was met hun mobieltjes naar ons toegekomen en dus werden er vele fotoshoots gehouden, van ons, van schattige Indonesische kinderen, en van heel veel kinderen die ons aan het fotograferen waren. Later liepen we via het huisje van de boer terug naar het schooltje waar we sliepen, en kwamen we langs een huis met een paar graven. Als je hier doodgaat en je familie heeft genoeg ruimte in zijn tuin word je daar begraven, en in de stad een openbare begraafplaats, maar cremeren doen ze alleen op Bali, vanwege het Hindoeïsme.
Terug op het schooltje gingen de vier groepen tegen elkaar strijden
in een estafette van oud-Indonesische spelletjes zoals met een lepel in je mond met een knikker erop naar de overkant lopen, zaklopen, van die soort skilaten waar je met z'n drieën mee naar de overkant moet lopen(links-rechts-links-rechts enz...) en ook nog i.p.v emmertjes waar je met je voeten op staat met touwtjes kokosnoten met maar een touwtje waar je je tenen tussen moest doen(jaja dat mocht ik meteen doen(eigenlijk zei ik meteen dat doe ik!)) en we wonnen! Jeej! Daarna hebben wij ballen en springtouwen en elastieken tevoorschijn gehaald om met de kinderen van de school te gaan spelen. Ik heb gevoetbald en het was voor mij een magisch moment om te voetballen met kinderen waar je alleen hoi tegen kan zeggen en voor de rest niet mee kon communiceren zo gezellig en leuk mee kon voetballen, zo gezellig zelfs dat toen mijn team ongeveer gestopt was, de Indonesische studenten met mij en een vader van die kinderen die tegen ons speelde die zei ik keep wel voor jullie, een nieuw team vormde en ik een paar keer scoorde. Ik vond het echt SUPERFANTASTISCHWEETIKVEELWATALLEMAALNOGMEER!!!
Later ben ik in m'n dagboek gaan schrijven en heb ik gevraagd of een van de meisjes daar Terima Khasi, wat dankjewel betekent in Bahasa Indonesia, in mijn dagboek kon schrijven, waarna een heleboel kinderen en hun moeders (die glimlachten na mijn actie met het schrijven en hun duim omhoog staken) zich om mij heen verzamelden om mij te zien schrijven. Na het eten hebben een paar meiden en ik nog gek gedaan met de kinderen daar(een beetje achterna zitten, gekke bekken trekken en kietelen) om vervolgens proberen te slapen, maar...
DAG 4
Er zijn een heleboel mensen ziek geworden deze nacht en ikzelf heb niet al te best kunnen slapen(ik lig het dichtst bij de deur en er moesten nog al wat meiden ui vannacht) omdat er veel mensen uit moesten voor de diarree of overgeven. Met het groepje dat nog niet ziek was (jaja iedereen is deze reis ziek geweest, maar niet iedereen heeft diarree gehad) gingen we weer eten bij de boer, omdat de school les had. ZE HADDEN PANNENKOEKEN MET CHOCOPASTA!!!! Dit was waarschijnlijk de beste dag dat er wat mensen ziek mochten worden zodat er net iets meer voor mij was ;) .
Daarna hebben we in 4 groepen (niet meer de dierengroepen omdat er te veel mensen ziek waren) samen met de kinderen van de school dingen gemaakt. Vuilnis bakken geschilderd, de enige groep zonder kinderen die het logo van Global en De Tara op de muur van de school hebben geschilderd, tuintjes gemaakt van plastic flessen die ze boven elkaar hingen en ze zo opensneden dat ze alleen maar water in de bovenste fles hoefden te doen zodat het water zou doorstromen naar de volgende en, dat wat ik gedaan heb, samen met een van de Indonesische studenten bordjes gemaakt met spreuken zoals Save The Water (Hermat Air) en Save The Energy (Hermat Energi) met de kinderen als steuntje in de rug en herinnering. Deze bordjes worden al het goed is in de klaslokalen gehangen.
Toen we klaar waren hebben we in een hele grote kring spelletjes gedaan met de kinderen, en liedjes gezongen. Hoofd-schouders-knie-en-teen-knie-en-teen. Daarna een eindceremonie waar we Hollandse klompjes aan de directeur hebben gegeven en schriften, pennen, potloden, puntenslijpers, en gummen hebben uit gedeeld. Ook hebben alle kinderen hun naam op de Indonesische vlag die wij hadden meegebracht geschreven. Even later toen we eigenlijk nog maar een half uur hadden om alles in te pakken, kwamen er een paar kinderen op mij af die vroegen of ik mijn naam in hun schriftje wilden schrijven. Ik dacht, oh dat kan geen kwaad, en toen hadden de vier mensen die er nog waren, Laura, Floortje Remco en ik, ieder 50 kinderen om ons heen die hun schrift boven op het schrift legden waarin jij aan het schrijven was. Een meisje had ik ''gisteravond'' veel mee ''gespeeld'' en deze dag ook (dat is mijn nieuwe profiel foto) en in haar schriftje had ik iets speciaals geschreven, iets als To Defina(zo heet zij) with love from Janna. En zij had uiteindelijk alleen mijn naam in haar schriftje.
Op de weg terug naar het Tara huis waar we eerst ook verbleven hadden we 2 zieken busjes gemaakt, voor het geval een van de zieken nodig uit de auto moest om iets kwijt te kunnen, maar ik zat bij Tanya in het busje (een van de Indonesische studenten) die ons aanbood om van haar mobiel een hotspot te maken zodat wij in het busje even wifi hadden. Nou is het zo dat ik mijn mobiel in de bus in Nederland heb laten liggen, maar Tanya was zo aardig haar mobiel uit te lenen zodat ik een mailtje naar thuis kon sturen.
In het Tara huis zijn de meesten in slaap gevallen, maar diegene die lekker genoeg waren zijn naar een supermarktje gelopen en hebben KOUD DRINKEN(heaven) gehaald. Er waren loombandjes in het winkeltje die ik meteen voor Luuk op de foto heb gezet!
Uiteindelijk zijn de Indonesische studenten naar huis gegaan om de volgende dag weer programma met ons te hebben, maar ze waren naar huis gegaan omdat er zo veel van ons ziek waren. (ondertussen nog maar 8 van de 27(waarvan ik er een was)die nog niet ziek waren) Koes, de reisleider, heeft aangeboden om met 4 of 5 mensen die zich nog wel lekker voelden naar zijn huis te gaan(nog 1.5 uur rijden) om daar te slapen, maar ik had meteen nee gezegd omdat ik niet nog 1,5 uur wilde rijden. Ik sliep wel ietsje meer in een hoek zodat ik hopelijk niet ziek zou worden(maar zoals ik eerder zei, iedereen is ziek geweest). Ik heb gelukkig wel lekker geslapen!
WORDT VERVOLGD
we hadden ontbijt iets verder op, in een huisje van een boer. Op de school zelf kon natuurlijk niet want de kinderen moesten daar naar school. In de groepen die we de vorige avond hadden gemaakt (slang, orang oetan, tijger en gekko, mijn groep) gingen we de boer helpen. Iedere groep kreeg pinda's om te planten en of maïs of sperziebonen of iets wat ik niet meer heb onthouden en wij kregen een soort spinazie. We kregen van de boer te horen (wel vertaald, want de boer sprak geen Engels/Nederlands) dat de gaten absoluut niet te diep mocht, want dat kon de groei negatief beïnvloeden...
Het huisje van de boer en zijn land lag tussen de bomen, eigenlijk in het bos(SHADUWW). Er waren een heleboel spinnen in verschillende maten(en meisjes(ook jongens) die goed waren in zo'n lief spinnetje een gehoorbeschadiging toe te brengen) en een heleboel mooie vlinders, net een vlindertuin! Maar deze mooie vlinders gaan absoluut niet op de foto...
Ook hebben we bomen geplant in groepen van drie. Als je je email adres opgeeft word de groei van jouw boompje naar je toe gestuurd
Later, na de lunch, zijn we naar de rivier in het dorp gegaan, of eigenlijk net buiten het dorp, waar we door middel het tellen van de waterdieren konden vertellen of het schoon water was of niet. Er was door ons ook een watertest meegenomen en uit beide tests bleek ''gemiddeld'', maar dat was buiten het dorp. Terwijl crew nature doorging met het water testen liep de rest van ons al terug naar het huis van de boer, waar we een beetje vrije tijd hadden. Maar er waren vanuit het dorp kinderen ons gevolgd die, toen wij ons omdraaiden in het riviertje sprongen en aan grote bladeren gingen zwaaien. Ook zijn we ergens midden in het dorp gestopt(smalle paden, veel kinderen) om random in de maneschijn met bijbehorende bewegingen gezongen/bewogen. En om foto's met kinderen re nemen die de hele tijd achter ons aan liepen. DAGBOEKFRAGMENT: ''daarna kwamen ze de hele tijd achter ons aan terwijl ze baibai zeiden (waarom zou je baibai zeggen als je toch niet weggaat?)'' en ''de gesprekken gaan nu over Oreo, friet en douchen''. Tja, die hadden we dus slecht/niet (die douche). Het was eigenlijk een emmertje smerig water over jezelf heen gooien... Daar leek het huis van De Tara, onze eerste slaap lokatie, een hele luxe bij!
Maar goed, we hadden die dag nog meer op het programma! Koken met de lokale bevolking bijvoorbeeld! Weer in de vier groepen hebben we bij lokale vrouwen gekookt (zij kookten, wij keken toe en konden af en toe iets aangeven of roeren). Een van de vrouwen vertelde, vertaald door Monti, een van de Indonesische studenten, dat ze hier absoluut niet met moderne apparatuur koken, omdat dat de smaak zou verpesten, dus hadden ze een pan op een paar bakstenen met daaronder een vuurtje aangemaakt door afvalplastic... Want dat is hun vuilverbranding, ze gebruiken het afvalplastic of als compost(de as) of om hun vuurtje mee aan te steken. Het hele dorp(de kinderen van het dorp) was met hun mobieltjes naar ons toegekomen en dus werden er vele fotoshoots gehouden, van ons, van schattige Indonesische kinderen, en van heel veel kinderen die ons aan het fotograferen waren. Later liepen we via het huisje van de boer terug naar het schooltje waar we sliepen, en kwamen we langs een huis met een paar graven. Als je hier doodgaat en je familie heeft genoeg ruimte in zijn tuin word je daar begraven, en in de stad een openbare begraafplaats, maar cremeren doen ze alleen op Bali, vanwege het Hindoeïsme.
Terug op het schooltje gingen de vier groepen tegen elkaar strijden
in een estafette van oud-Indonesische spelletjes zoals met een lepel in je mond met een knikker erop naar de overkant lopen, zaklopen, van die soort skilaten waar je met z'n drieën mee naar de overkant moet lopen(links-rechts-links-rechts enz...) en ook nog i.p.v emmertjes waar je met je voeten op staat met touwtjes kokosnoten met maar een touwtje waar je je tenen tussen moest doen(jaja dat mocht ik meteen doen(eigenlijk zei ik meteen dat doe ik!)) en we wonnen! Jeej! Daarna hebben wij ballen en springtouwen en elastieken tevoorschijn gehaald om met de kinderen van de school te gaan spelen. Ik heb gevoetbald en het was voor mij een magisch moment om te voetballen met kinderen waar je alleen hoi tegen kan zeggen en voor de rest niet mee kon communiceren zo gezellig en leuk mee kon voetballen, zo gezellig zelfs dat toen mijn team ongeveer gestopt was, de Indonesische studenten met mij en een vader van die kinderen die tegen ons speelde die zei ik keep wel voor jullie, een nieuw team vormde en ik een paar keer scoorde. Ik vond het echt SUPERFANTASTISCHWEETIKVEELWATALLEMAALNOGMEER!!!
Later ben ik in m'n dagboek gaan schrijven en heb ik gevraagd of een van de meisjes daar Terima Khasi, wat dankjewel betekent in Bahasa Indonesia, in mijn dagboek kon schrijven, waarna een heleboel kinderen en hun moeders (die glimlachten na mijn actie met het schrijven en hun duim omhoog staken) zich om mij heen verzamelden om mij te zien schrijven. Na het eten hebben een paar meiden en ik nog gek gedaan met de kinderen daar(een beetje achterna zitten, gekke bekken trekken en kietelen) om vervolgens proberen te slapen, maar...
DAG 4
Er zijn een heleboel mensen ziek geworden deze nacht en ikzelf heb niet al te best kunnen slapen(ik lig het dichtst bij de deur en er moesten nog al wat meiden ui vannacht) omdat er veel mensen uit moesten voor de diarree of overgeven. Met het groepje dat nog niet ziek was (jaja iedereen is deze reis ziek geweest, maar niet iedereen heeft diarree gehad) gingen we weer eten bij de boer, omdat de school les had. ZE HADDEN PANNENKOEKEN MET CHOCOPASTA!!!! Dit was waarschijnlijk de beste dag dat er wat mensen ziek mochten worden zodat er net iets meer voor mij was ;) .
Daarna hebben we in 4 groepen (niet meer de dierengroepen omdat er te veel mensen ziek waren) samen met de kinderen van de school dingen gemaakt. Vuilnis bakken geschilderd, de enige groep zonder kinderen die het logo van Global en De Tara op de muur van de school hebben geschilderd, tuintjes gemaakt van plastic flessen die ze boven elkaar hingen en ze zo opensneden dat ze alleen maar water in de bovenste fles hoefden te doen zodat het water zou doorstromen naar de volgende en, dat wat ik gedaan heb, samen met een van de Indonesische studenten bordjes gemaakt met spreuken zoals Save The Water (Hermat Air) en Save The Energy (Hermat Energi) met de kinderen als steuntje in de rug en herinnering. Deze bordjes worden al het goed is in de klaslokalen gehangen.
Toen we klaar waren hebben we in een hele grote kring spelletjes gedaan met de kinderen, en liedjes gezongen. Hoofd-schouders-knie-en-teen-knie-en-teen. Daarna een eindceremonie waar we Hollandse klompjes aan de directeur hebben gegeven en schriften, pennen, potloden, puntenslijpers, en gummen hebben uit gedeeld. Ook hebben alle kinderen hun naam op de Indonesische vlag die wij hadden meegebracht geschreven. Even later toen we eigenlijk nog maar een half uur hadden om alles in te pakken, kwamen er een paar kinderen op mij af die vroegen of ik mijn naam in hun schriftje wilden schrijven. Ik dacht, oh dat kan geen kwaad, en toen hadden de vier mensen die er nog waren, Laura, Floortje Remco en ik, ieder 50 kinderen om ons heen die hun schrift boven op het schrift legden waarin jij aan het schrijven was. Een meisje had ik ''gisteravond'' veel mee ''gespeeld'' en deze dag ook (dat is mijn nieuwe profiel foto) en in haar schriftje had ik iets speciaals geschreven, iets als To Defina(zo heet zij) with love from Janna. En zij had uiteindelijk alleen mijn naam in haar schriftje.
Op de weg terug naar het Tara huis waar we eerst ook verbleven hadden we 2 zieken busjes gemaakt, voor het geval een van de zieken nodig uit de auto moest om iets kwijt te kunnen, maar ik zat bij Tanya in het busje (een van de Indonesische studenten) die ons aanbood om van haar mobiel een hotspot te maken zodat wij in het busje even wifi hadden. Nou is het zo dat ik mijn mobiel in de bus in Nederland heb laten liggen, maar Tanya was zo aardig haar mobiel uit te lenen zodat ik een mailtje naar thuis kon sturen.
In het Tara huis zijn de meesten in slaap gevallen, maar diegene die lekker genoeg waren zijn naar een supermarktje gelopen en hebben KOUD DRINKEN(heaven) gehaald. Er waren loombandjes in het winkeltje die ik meteen voor Luuk op de foto heb gezet!
Uiteindelijk zijn de Indonesische studenten naar huis gegaan om de volgende dag weer programma met ons te hebben, maar ze waren naar huis gegaan omdat er zo veel van ons ziek waren. (ondertussen nog maar 8 van de 27(waarvan ik er een was)die nog niet ziek waren) Koes, de reisleider, heeft aangeboden om met 4 of 5 mensen die zich nog wel lekker voelden naar zijn huis te gaan(nog 1.5 uur rijden) om daar te slapen, maar ik had meteen nee gezegd omdat ik niet nog 1,5 uur wilde rijden. Ik sliep wel ietsje meer in een hoek zodat ik hopelijk niet ziek zou worden(maar zoals ik eerder zei, iedereen is ziek geweest). Ik heb gelukkig wel lekker geslapen!
WORDT VERVOLGD
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
